ROEIVERENIGING WEESP

Het was mijn eerste langere toertocht sinds jaren en ik was erg benieuwd hoe het inmiddels met mijn conditie stond. Het zou een zonnige dag worden, dus we boften En ik bofte dubbel want met de voor mij nieuwe bemanning, Lia, Angela en Romy en mijn favoriete bootje de Wintertaling, zou het een prachtdag worden. De dames waren van een jongere roeilichting en ik werd als oudgediende als kaptein aangewezen. Nu was de bemanning uitstekend in staat om alle uitdaginkjes onderweg op te lossen, dus deze kaptein kon de hele dag van de tocht genieten.

We hadden geen betere dag uit kunnen kiezen en iedereen had er zin in. Iedereen was keurig op tijd en rond half tien kon de tocht beginnen. Met onze vier wherries en ‘t Gein vertrokken we in optocht via het Smal Weesp richting het kanaal. Met een paar extra ogen aan de wal was de oversteek eenvoudig. Een enkele grote schuit zorgde voor wat deining.

Daarna de Gaasp, gevolgd door wat ik toch het wat saaie deel van de tocht vind: de Weesper Trekvaart. Gelukkig valt er aan boord nog veel kennis te maken en dan stoort het landschap niet zo erg. In de buurt van de Omval wordt het al wat drukker met roeiboten. Er wordt les gegeven en regelmatig passeren er wat C-1-tjes.  Daarna begint het echte werk, de Amstel. En daar is het druk, erg druk. Niet alleen van roeicollega’s, maar vooral van dagjeskapteins die hun stuurboord niet van hun bakboord kunnen onderscheiden. En van volgepropte plezierboten, die vooral door alcohol worden voortgestuwd. Op een enkel bootje tellen we al gauw een vijftigtal opvarenden die met stampende muziek aan het spelevaren zijn.

Heel lang zullen we erg geen last van hebben, want we zijn al bij de eerste stop aangekomen, Willem III. Daar doen we een bakkie en komen de broodjes, bananen en koekjes tevoorschijn. Een uurtje later gaan we weer verder. De meeste passerende bootjes vonden het net als wij toch wel wat aan de warme kant en menig schipper passeerde halfgekleed en onderuitgezakt in zijn kuipje. Langs het Amstelpark, ooit de plek van de Floriade, op weg naar het Kalfje waar Rembrandt ooit zijn etsen maakte. Op de achtergrond in de verte steeds de drukte van de snelwegen en Zuid-Oost en dichtbij het waterlandschap en de soms schitterende huizen langs de kant. En voor je het weet is het al weer tijd om afscheid van de gezellige drukte van de Amstel te nemen en Ouderkerk binnen te varen.

De boten worden afgemeerd voor een kleine pauze. Even een terrasje of een ijsje. En we zijn beslist niet de enigen die deze dag op pad zijn. De toercommissie is inmiddels ook aangekomen en hoeft alleen maar complimenten in ontvangst te nemen, want problemen vallen er niet te melden. We moeten verder en beginnen toch wel wat last van de warmte te krijgen, maar dat is een luxeprobleempje. Er word flink gesmeerd en dan kunnen we wel tegen een zonnetje. Via de Bullewijk en Holendrecht komen we bij het Abcoudermeer en begint de uitdaging voor degene die op dat moment het geluk heeft stuurman te zijn. De Angstel is smal, zeg maar heel smal en vraagt enige roeiinzicht. En dat heeft de stuurvrouw van dienst volop. Een wissel en dan kunnen we meteen aan de grootste uitdaging van die dag, het Nauwe Gein. Er zit een venijnig lage brug in het parcours, maar omdat we een sloepje voor ons hebben, gaat de brug keurig omhoog en blijft het bij voornamelijk peddelen: een taak die we aan de boeg overlaten. Ze is er heel bedreven in.

Het mooiste stuk is voor het laatst bewaard, want het Gein blijft toch wel een van mijn favorieten. We zijn net Abcoude uit als ik een waterschildpad op een tak in het zonnetje zie zitten, een roodwangschildpad, zoals je die vroeger in elke dierenwinkel kon kopen en massaal de sloot in werden geknikkerd als ze toch iets te groot voor hun miniatuurterrarium werden. Deze is zo’n 30 centimeter groot en natuurlijk gelooft mijn bemanning het in eerste instantie niet, totdat ze het dier zelf zien. ‘t Gein is weer veel te snel voorbij. Nog even kan ik mijn ervaring tonen met het nemen van de laatste brug en daarna weer richting het Kanaal. Een enkel bootje probeert nog om de doorgang van de bruggen te blokkeren, maar onze stuurvrouw trapt daar natuurlijk niet in. Nog een klein stukje Vecht en we zijn alweer thuis. Het was weer een mooie toertocht zoals ie hoorde te zijn en ik heb er weer als vanouds van genoten. En met mijn conditie viel het nog reuze mee.