ROEIVERENIGING WEESP

De “zondaggroep”.

Wil roeide doorgaans twee keer in de week, op donderdag- en zondagmorgen.

Zondagochtend stond Wil altijd als eerste klaar - hoe eerder hoe liever - om met Corry, Gonny en Frida de boot in het water te leggen. Ze roeide al zeven of acht jaar vast in dit ploegje. Een enthousiaste en gezellige vrouw, nuchter en no-nonsense. Ze was er áltijd, behalve in de zomerperiode als ze samen met Kees maandenlang met de caravan op stap ging. Dat vonden ze beiden heerlijk. 

Drie jaar geleden was Wil lange tijd -bijna een half jaar-, uitgeschakeld omdat ze te laat ontdekte dat het spekglad was buiten en daardoor was ze onderuit gegleden met de fiets. Er werd geconstateerd dat ze alleen iets had gekneusd, moest rust houden en dan zou het wel beter gaan. Maar het bleef ook na een paar weken extreem pijnlijk en ze liet zich opnieuw onderzoeken. Toen pas bleek dat ze haar bekken gebroken had... 

 Wil deed graag mee aan allerlei uitjes met de zondagploeg zoals bijvoorbeeld de Lichtjestocht door Amsterdam. Afgelopen jaar in januari liep ze mee met een duinwandeltocht van 20 km. Egmond naar Bergen. Wil was onzeker of zij dit wel zou redden. Gonny had klachten en Corry ook, maar Wil wandelde zonder problemen.

De “donderdaggroep”.

Die laatste donderdag zat ik (Madeleine) nog achter Wil in de boot, we roeiden op en neer naar Muiden en ik had geen idee dat dit zomaar de laatste keer kon zijn. Behalve in de weken dat Kees en zij met de caravan op stap waren, roeide zij iedere donderdagmorgen mee: een hechte groep waarvan de meesten al jaren met elkaar roeien. Jaarlijks gingen we met elkaar een keertje lunchen bij Shirley in Vreeland, meestal roeiden we daarheen en dat betekende dus een hele dag op stap.

Ook jaarlijks werd er een uitje georganiseerd, dit jaar zelfs met een door Ada geregelde overnachting in de buurt van Purmerend, waar we boten huurden bij De Where. Verjaardagen werden ook allemaal feestelijk gevierd. Wil was iemand waar iedereen van hield, zo gezellig, vriendelijk en positief.

 
Op zondag 14 juli van dit jaar roeide ik nog met haar zondagploegje mee vanwege Kikarow: we werden uitgezwaaid door vrienden van Wil, haar dochter en kleinkinderen en Wil stuurde me foto’s die haar dochter toen had gemaakt. We hadden een dag om nooit te vergeten, helemaal als ik er nu aan terugdenk en bedenk hoe vanzelfsprekend het toen leek dat zij er was.

 
Wat is het ontzettend triest en onbegrijpelijk dat dit zo plotseling verleden tijd is geworden. Voor Kees een onvoorstelbaar verlies. We leven met hem mee en hopen te kunnen bijdragen, als vrienden van de roeivereniging, om dit vreselijke verdriet te verwerken.