ROEIVERENIGING WEESP

Na geduldig wachten was het weer zover: “de snerttocht”. De avond ervoor nog laat naar de weersverwachting gekeken: kans op regen, regen en nog meer regen.

Aangekomen bij het clubhuis was ik, gezien het aantal geparkeerde fietsen, toch nog blij verrast met de opkomst. De avond daarvoor kreeg ik appjes van mijn vaste roeimaatjes zo van “weet je al met wie je bent ingedeeld”? Zij wisten het klaarblijkelijk wel (connecties!). Ik wist het niet en wil dat ook niet weten. Al verschillende (snert)tochten meegemaakt met mij nog onbekende clubleden, dat kan ik aanbevelen, hartstikke leuk en goed voor de saamhorigheid. 

Binnengekomen werd ik begroet door de in dikke stress verkerende tochtplanner Viola. Zij was drukdoende met bellen en herindeling van de boten, er waren namelijk nogal wat afzeggingen, wat jammer nou!

Later bleek dit een voordeel, zo wij konden nu met 4 boten (wherry’s) vertrekken. Ik was ingedeeld bij Renske, Kim en Bert. Alleen Bert al eens gezien bij de club, Kim en Renske kende ik nog niet. Wij kregen de “Angstel” toegewezen, een platte houten boerenschuit uit de vorige eeuw, traag en prettig stabiel. Enig nadeel dat je flink aan de riemen moet sjorren en dus flink wat power moet hebben.

Maar eerst de boten naar buiten brengen en voorzien van zitkussens, pikhaken, kleine peddels, touwen, reddingsvesten, proviand, enzovoort. Na volledig ingepakt tegen de regen, sommigen hadden zelfs plastic boterhamzakjes over hun sokken in de schoenen gedaan, gingen wij van start. Later bleek dat het aan onze “power” niet schortte. Ja, in het begin gingen de anderen in hun snelle speedboten ons voorbij, lekker laten gaan, komt later goed ….

 Bij het sluisje in Muiden was het even wachten op de sluiswachter maar daarna, onder toezicht van Viola en haar team (Hans, Marc en Henk), de Naardertrekvaart op.

De wind was wel wat straffer geworden en de regen ook. Onderweg kwamen wij vrolijk zwaaiend verschillende boten van roeivereniging Naarden tegen. Bij het passeren van de Hakkelaarsbrug stond weer ons meelevend begeleidingsteam. Dat is hartstikke leuk en goed voor het moraal! 

Aangekomen bij Naarden passeerden wij een lang lint aan afgemeerde motor- en roeiboten en de resten daarvan. Kortom een kerkhof aan verdronken en half gezonken boten, een treurig gezicht. Voor het oude centrum van Naarden moesten wij niet de gebruikelijke route naar de roeivereniging Naarden nemen maar linksaf richting Fort Ronduit. Het begin van deze route vereist door de haakse bochten extra stuurmanskunst, dat ging met Kim aan de stuurtouwen uitstekend! Bij het Fort zou ons een surprise wachten.

Ondertussen geworstel met de routekaart in de soms stromende regen (bril nat en kaart nat). Het was het bij tijd en wijle een gok om de juiste route te vinden, soms met wat geluk als je in de verte (mist van regen) een boot van ons zag. Dan maar hopen dat deze boot de juiste route heeft genomen. Maar het ging goed, bij het Fort Ronduit stond hoog op een brug weer onze enthousiaste begeleidingsgroep Viola, Hans, Marc en Henk.  Deze combi was gewoon geweldig!. Met een door Hans bedachte takelconstructie werden tegelijkertijd 4 warme bekers chocolade melk naar beneden gehesen, heerlijk!!!

 Na het ronden van het Fort Ronduit op weg naar de roeivereniging Naarden. Onze voorgangers in het velden of wateren meer te bekennen, waar bevindt deze club zich ook al weer? Gelukkig zagen wij later boten van de Naarder roeivereniging (puf puf) die ons de weg wezen. Daar aangekomen begroet door enthousiaste clubmensen die zeer behulpzaam waren bij het aanmeren. Na het ons ontdoen van zeiknatte kleding (ik was tot op de bilnaad nat en schoenen vol met water) konden wij ons tegoed doen aan koffie, thee en heerlijke appeltaart met slagroom (lekker Viola!) en de eigen lunch o.i.d.

Voor het vertrek moest er eerst gehoosd worden, er stond genoeg water in de boot om een net met gevangen vissen in leven te houden. Opgewarmd, uitgerust en vol goede moed, het leek even wat droger te worden, op weg naar de Karnemelksloot. In deze sloot is het oppassen voor riet, grote waterplanten en drijvend hout. Wij waren hiervoor gewaarschuwd dus zonder gevaarlijke botsingen het einde gehaald.

Vervolgens rechtsaf via de ‘s Gravelandsevaart richting de sluis bij Fort Uitermeer. Ook deze sluis zonder problemen gepasseerd, dankjewel sluiswachter!

Het laatste stuk over de Vecht was natuurlijk een makkie. Tot slot, en dat was even minder, de boten leeg hozen en drogen (zover dat kon natuurlijk). Van al dat werk was Lau zo warm en bezweet geworden dat hij spontaan in het water dook. Ook dat liep goed af, of zijn telefoon het heeft overleefd is nog een vraag.

Nadat de boten en materieel waren gedroogd en opgeruimd snel wat droge kleding aangetrokken en vervolgens aan de glühwein met kaashapjes. Heel gezellig met elkaar gebabbeld en elkaars belevenissen aangehoord. Snel waren wij de kou en nattigheid vergeten. 

Tot slot waar het allemaal om te doen was genieten van de “SNERT”. Chefkok Ed had met de nodige assistentie een heerlijke snert gemaakt en de kantine feestelijk ingericht. Zij vormden letterlijk en figuurlijk de slagroom op de taart.

De organisatie was van het begin tot het eind perfect en de sfeer was top. Mag ik namens alle deelneemsters en deelnemers dank uitspreken voor de inzet van de dames en heren die deze regenachtige dag tot een succes hebben gemaakt.  

Dick van Maanen